Puszysta pałka wodna - Typha

No, po prostu nie mogłam się oprzeć. I wrzuciłam tego "misia" na bloga. Rozpruwanie suchych kolb pałek wodnych to ulubiona zabawa mojego dzieciństwa!

Bawiąc sie nie zdajemy sobie sprawy, że ułatwiamy pałce rozmnażanie - kolba pyli bowiem nasionkami. W naturze pałka rośnie w strefie przybrzeżnej jezior i w podmokłych rowach. Można ją też uprawiać w ogrodach, ale dzisiaj nie będę pisała o jej pielęgnacji, lecz o jej walorach... smakowych.

Nie każdy wie, że wszystkie części pałki wodnej są jadalne. Młode pędy (a jeszcze lepiej ich jasne nasady) gotuje się jak szparagi lub w zupie. Można je też jeść na surowo. Najlepsze są wiosną - wtedy jest w nich najwięcej miękkiego rdzenia. Obieramy je z twardej otoczki i zostawiamy tylko miękkie części. Tak obrane pędy najlepiej smakują ugotowane w lekko osolonej wodzie. Z kolei kłączazawierają skrobię, cukier i białko - zbiera się je od jesieni do wiosny, a potem piecze, gotuje lub dusi. Również młode żeńskie kwiatostany -"pałki" (można je jeść na surowo lub gotowane) oraz żółty pyłek nadają się do konsumpcji. Trzeba być jednak czujnym - pyłek pojawia się w kolbach jedynie na około tydzień. Można go otrzepać z pałek na talerz, ugnieść w rodzaj ciasteczek i ugotować lub dodać do ciasta.

Jadalne są także bardzo drobne, otulone puchem nasiona. Aby się go pozbyć Indianie wrzucali je do worka razem z żarzącymi się węglami i potrząsali. Puch wypalał się, a z worka wypadały prażone nasiona. Indianie ugniatali je, prażyli i robili z nich placki pieczone na żarze, albo też gotowali je na papkę i dodawali do zup. Pamiętajmy o tym, gdy zgubimy się w środku lasu na Mazurach :)

fot. Nikk, Carly Fankhauser, Giuseppe Nobile/Flickr